karabudak - Abdurrahim Karakoç


	karabudak - Abdurrahim Karakoç

Abdurrahim Karakoç

BEN

Ben: Karlı dağların deli rüzgârı…
Ben: Tozlu yolların demirbaşıyım.
Ben: suyu kurumuş sevgi pınarı…
Ben: Toprak bekçisi, mezar taşıyım.

Ben: Hep yıllar yılı kanayan çıban.
Ben: fikir sürüsün yitiren çoban.
Ben: Hayal peşinde çarıksız çoban…
Ben: Gurbet ağzında bulgur aşıyım.

Ben: Çürük bir gemi aşk denizinde…
Ben: Yağmur damlası dostun izinde…
Ben: Yanıp kül oldum aşkın közünde…
Ben: Karasevdanın sert yoldaşıyım.

Ben: Koyu düşmanım yersiz gülüşe.
Ben: Düşü vermişim bitmez bir düşe…
Ben: Bıldır ağlarım bu yıl ölmüşe…
Ben: Bensiz duygunun ilk savaşıyım.

Ben: Gönlü aklına uymayan deli…
Ben: Az düşünceden doymayan deli.
Ben: Beni ben diye saymayan deli…
Bırakın, ben benden uzaklaşacağım.

DÖNÜŞ

Bunca yıldır bir hiçliğe
Gittim, sana geliyorum…
Yeter artık, döne döne
Bittim, sana geliyorum

Durdum ve düşündüm demin;
Baktım, bu yol daha emin.
Ayrılmamaya bin yemin
Ettim, sana geliyorum.

Gözüm yaşlı, gönlüm garip…
Yalvarayım, dedim varıp;
Benliği benden çıkarıp
Attım, sana geliyorum.

Aşk tokmağı değdi örse;
Durmam gayri dünya dursa.
Dünden kalma neyim varsa
Sattım sana geliyorum.

Bıraktım öfkeyi, kini…
Oldum bir rahmet ekini.
Seni sevmenin zevkini
Tattım, sana geliyorum.

HELE
DURSUN

Aşkın sarıldı yakama;
Hasret yük oldu arkama;
Yazacak dertler çok ama,
- Hele dursun.

Bugünden yarına göç var.
Gülüşünde bile suç var.
Alacak sayısız öç var,
- Hele dursun.

Neler ettin bana neler…
Makul değil bahaneler.
Gelsin gelecek seneler,
- Hele dursun.

Zannetme ki giden gelmez;
İnişler yokuşsuz olmaz.
Böyle kazanç cepte kalmaz.
- Hele dursun.

Karagözlü, vefasız yâr,
Söyleyecek çok sözler var;
Söylesem yâdeller duyar,
- Hele dursun.

MİHRİBAN
(AŞK)

Sarı saçlarına deli gönlümü
Bağlamışlar, çözülmüyor Mihriban.
Ayrılıktan zor belleme ölümü
Görmeyince sezilmiyor Mihriban.

Yâr, deyince kalem elden düşüyor;
Gözlerim görmüyor, aklım şaşıyor.
Lâmbamda titreyen alev üşüyor…
Aşk, kâğıda yazılmıyor Mihriban.

Önce naz, sonra söz ve sonra hile…
Sevilen seveni düşürür dile.
Seneler, asırlar değişse bile,
Eski töre bozulmuyor Mihriban.

Tabiblerde ilaç yoktur yarama;
Aşk deyince ötesini arama.
Her nesnenin bir bitimi var ama,
Aşka hudut çizilmiyor Mihriban.

Boşa bağlanmamış bülbül, gülüne;
Kar koysan köz olur aşkın külüne…
Şaştım kara bahtım tahammülüne;
Taşa çalsam ezilmiyor Mihriban.

Tarife sığmıyor aşkın anlamı;
Ancak çeken bilir bu derdi, gamı.
Bir kör düğüm baştan sona tamamı…
Çözemedim, çözülmüyor Mihriban.

ABDURRAHİM KARAKOÇ
VUR EMRİ

SAATI YOK
EREMİ YOK

Aşktan yana söz duyunca,
Ben hep seni düşünürüm.
Uçsuz hayaller boyunca,
Ben hep seni düşünürüm.

Yıldızlar kayar yüceden;
Renkler sıyrılır geceden;
Yüreğim sızlar inceden;
Ben hep seni düşünürüm.

Aklın ucu değer hiçe;
Yol ararım içten içe.
Kâinat uyur sessizce,
Ben hep seni düşünürüm.

Korkunun bittiği yerde
Haz duyarım perde perde.
Bir mezar görsem bir yerde,
Ben hep seni düşünürüm.

Zaman hep sonsuza akar;
Meyve dökülür, dal kalkar.
Çiçeklere bakar bakar,
Ben hep seni düşünürüm.

Rüzgâr eser ilden il’e;
Sağlıkta bitmez bu çile.
‘Var’dan öte, ‘Yok’ta bile
Ben hep seni düşünürüm.

SEN

Sen: Çamlı dağlardan ağaran şafak…
Sen: Duru göllerin nilüferisin.
Sen: Engin ovada sararan başak…
Sen: Umut kaynağı, alın terisin.

Sen: Gökte yıldızsın, uykularda düş…
Sen: Yeşil ekinsin, sen beyaz gümüş…
Sen: Mavi denizsin sise bürünmüş…
Sen: Sevda sırrının düğümlerisin.

Sen: Her güzelliğin canlı sergisi…
Sen: Kalb yarasının emi, sargısı…
Sen: Benim dileğim, Hakk’ın vergisi…
Sen: Gönlümde saplı aşk hançerisin.

Sen: Koyu gölgesin yaz sıcağında.
Sen: Olgun meyvesin dal kucağında.
Sen: Korsun, alevsin aşk ocağında…
Sen: Gadir Allah’ın şaheserisin.

Sen: ‘Ben’sin, gel gör ki ben ‘sen’ değilim.
Sen: Benim düşüncem, ruhum ve dilim…
Sen: Benim gözlerim, ayağım, elim…
Emin ol, sen bana benden berisin.

SEN VARSIN

Gönül tezgâhımda şiir dokudum,
İplik iplik nakışında sen varsın,
Aşk yolunun kanunu okudum,
Madde madde yokuşunda sen varsın.

Fikir vadisinden bir ırmak geçer,
Eğilir selviler suyundan içer,
Bağrında ay doğar, zambaklar açar,
Sessiz sessiz akışında sen varsın.

Öz-suyusun hayat denen şişenin;
Nedenisin keder ile neşenin.
Sevda cephesinde şehit düşenin
Donuk donuk bakışında sen varsın.

Hep senin renginde görünür bahar;
Yaprakta yeşilin, gülde kokun var.
Yama yama kalbimdeki yaralar;
Sıra sıra dikişinde sen varsın.

Gidip de yorulma çok uzaklara,
Sen-seni gel benim içimde ara…
Umut güneşimsin mor bulutlara
Girip girip çıkışında sen varsın.

UNUTURSUN

‘Unutmak kolay mı?’ deme,
Unutursun Mihriban’ım.
Oğlun kızın olsun hele
Unutursun Mihriban’ım.

Zaman erir kelep kelep…
Meyva dalında kalmaz hep.
Unutturur birçok sebep,
Unutursun Mihriban’ım.

Yıllar sinene yaslanır;
Hâtıraların paslanır.
Bu deli gönül uslanır…
Unutursun Mihriban’ım…

Süt emerdin gündüz gece,
Unuttun ya büyüyünce…
Ha işte tıpkı öylece
Unutursun Mihriban’ım.

Gün geçer, azalır sevgi:
Değişir her şeyin rengi.
Bugün değil, yarın belki
Unutursun Mihriban’ım.

Düzen böyle bu gemide;
Eskiler yiter yenide.
Beni değil, sen seni de
Unutursun Mihriban’ım.

ABDURRAHİM KARAKOÇ
VUR EMRİ